Bir gün Rasûlü Ekrem, Hz. Aişe’nin odasında bulunuyordu ki...
Hz. Ebu Bekir es Sıddîk da Rasûlullâh’ın yanına, kızı Aişe’nin odasına geldi. Selâm verdi, Rasûlü Ekrem O’nun selâmını aldıktan sonra şöyle buyurdu:
− MÜJDE YÂ EBA BEKR!.. CEHENNEMDEN AZÂT OLDUN!..
Bu müjdeden kısa bir müddet sonra da ashabın içinde iken şöyle buyurdu gene Rasûlü Ekrem:
− ÜMMETİMDEN İLK CENNETE GİRECEK OLAN EBU BEKİR’DİR!..
Rasûlü Ekrem, veda haccından döndükten bir müddet sonra rahatsızlanmıştı.
İşte bu arada bir Cuma günü hutbeye çıktığı sırada şöyle anlattı:
− Allâhû Teâlâ bir kulunu, dünyada dilediği kadar dilediği gibi yaşamakla, artık kendi yanındaki ebedî hayata dönmesi arasında serbest bıraktı...
O kul da, Rabbi’nin yanına dönmeyi tercih etti...
Sözün burası gelince, minberin hemen yanında oturmakta olan Hz. Ebu Bekir es Sıddîk ağlamaya başladı ve:
− Atalarımız, analarımız sana feda olsun yâ RasûlAllâh!..
Dedi. Bunun üzerine Rasûlü Ekrem önce:
− Ağlama yâ Eba Bekr!.. buyurdu, sonra da umuma dönerek:
“İnsanlar içerisinde gerek arkadaşlık ve gerekse maddiyat bakımından bana en ziyade faydalı olan EBU BEKİR’dir. İnsanlar içinde bir dost edineydim EBU BEKİR’i edinirdim. İslâmiyet dolayısıyla olan kardeşlik en yüksek kardeşliktir!.. EBU BEKİR’in kapısı hariç, bu mescide olan bütün kapıları benim tarafımdan kapatınız!..”
Bu, Rasûlü Ekrem’in son hutbesi oldu.
Bu hutbeden kısa bir müddet evvel ise şöyle buyurmuştu gene Rasûlü Ekrem, ashabı arasında:
− Hiç kimsenin, bize, mükâfatını vermediğimiz bir iyiliği kalmamıştır... YALNIZ EBU BEKİR MÜSTESNA!..
ONUN BİZE ÖYLE İYİLİKLERİ VARDIR Kİ, ONLARIN MÜKÂFATINI CENÂB-I ALLÂH KIYAMET GÜNÜ VERECEKTİR!..