Adam tarlasını kazarken toprağın altında naylona sarılı bir şey bulmuş... Hemen açmış... Başlığında kendi lisanıyla, “BUNU okuyan hazineyi bulur!” yazılıymış...

Ancak yazının alt tarafı ise okuyamadığı bir lisanmış...

Hemen yazıyı almış, köyün imamına koşmuş... Köyün imamı ona göre büyük adam; belki de zamanın gavsı ya da müceddidi!

İmam efendi Kur’ân kursunu bitirmiş... Kur’ân okumasını biliyor...

Hemen almış kağıdı eline ve bakar bakmaz konuşmuş:

“‘Bunu okuyan hazineyi bulur!’ yazıyor... Altında da Arapça bir dua var!.. Hemen bunu çoğaltalım!.. Ve herkes okusun!” demiş...

Mübarek elleriyle, bulunan yazıdakileri kopyalamışlar ve tüm köy halkına dağıtmışlar!..

Herkes okumaya başlamış imam efendinin kendi dillerinin harfleriyle yazdığı on beş satırlık yazıyı... Aradan bir zaman geçmiş...

Derken biri köy kahvesinde demiş:

“Efendiler bu böyle günde bir kere okunmakla olmayacak sabah akşam okuyalım şunu... Elbette bir kerâmeti vardır!”

Birkaç gün daha geçmiş, günde kırk defa okumaya karar vermişler!

Derken günde yüz defa!..

Bazıları bakmış, “hazine bulunmuyor” demişler:

“Bu safsata!.. Bizi umutlandırmak için böyle bir masal uydurmuş birisi!”

Kimi de inançla ve ısrarla devam etmiş okumaya...

Aradan aylar geçmiş ama ne çare ki hazineyi bulan yok!..

Derken günün birinde bir gezgin uğramış köye... Camide yatsıyı kıldıktan sonra bakmış bir dua yapıyor insanlar birlikte, hiç duyulmamış o güne kadar öyle bir şey!

Demiş camiden çıkarken imama, “Bana da öğretsenize bunu”...

Hemen yazılısını vermiş ona da imam...

Adamı misafir etmişler misafirhanede...

El etek çekilip insanlar uyuduktan sonra adam kalkmış mumu yakmış, kâğıttaki Arapça dua(!)yı okumaya başlamış!!!

Misafirhaneden çıkmış elinde mum ve kâğıt, köyün ortasındaki ulu çınarın altına gelmiş... Gene kâğıttaki duayı okumuş; çınardan köyün kuzey çıkışındaki dere boyuna doğru yürümüş... Sonra Arapça dua(!)yı okumuş gene, dere yatağından uzanan salkım söğütün yanına varmış. Dua(!)da yazılı olduğu üzere söğüt ağacının yanından yüzünü köye dönüp yirmi bir adım atmış ve oradaki koca kayanın dibini kazmaya başlamış...

Bulmuş orada bir tahta kutu ve içinde çil çil altınlar! Alıp yoluna devam etmiş!

Köylünün her gün okuduğu dua(!) doğruyu yazıyormuş meğer inanmayanların aksine!

“OKU”muş duayı köylülerin okumasından farklı olarak; anlamış anlamını yazılanların ve gereğini de uygulayarak; hazineyi bulmuş!

Köylülerse hâlâ devam ediyormuş sabah akşam anlamını bilmedikleri imam efendinin kendi lisanlarında yazıp ellerine verdiği Arapça duayı okumaya!!!

Okuyorlar...

Tıpkı imamın köylüsü gibi okuyorlar gün be gün okumak olsun diye... Yahut okumaya çalışıyorlar... Ya da okuyamıyorlar...

Ana konuya geçmeden önce bizi okuyan anlayışı sınırlılar için bir uyarı koyalım...

“DUA ve ZİKİR” isimli kitabımızda “yapılan tüm zikir ve duaların anlamı bilinmese bile, inanılmadan okunsa bile kişiye yarar vereceğini” geniş bir şekilde izah etmiştik. Çünkü bu, bir mekanizmanın işletiliş şeklidir, inançla ve yukarıdaki veya ötendeki tanrı ile alâkası yoktur sonuç vermesinin!

Bunu böylece vurguladıktan sonra esas konumuza gelelim...

“OKU”mak nasıl olur?

Hz. Muhammed (aleyhisselâm)’a iman edenler O’nun açıkladığı “ismi ALLÂH olanı” önce “İHLÂS” Sûresi’nde tanımlandığı şekilde anlayıp idrak ederler... Ya da HOLOGRAFİK EVREN gerçeğini fark ederler; ki bu da aynı hakikate giden yoldur! (Anlayışı kıtlar için uyarı: “Yoldur” dedik, ikisi aynı şey değil! “Ahmed Hulusi, enerji ALLÂH’tır diyor” iftirasından vazgeçin! Ehli katında çok ufalıyorsunuz!)

Bunu anladıktan sonra bilinir ki, insanın varlığı ve hakikati, ismi “ALLÂH” olanın Esmâ’sı ile kendini var kılan Rubûbiyet mertebesidir ve kendisinin Rabbi’dir! Ve bu mertebe yalnızca âfakta ötelerde bir yerde değil, kendi hakikatinden bilincine uzanan bir yapıda mevcuttur! Her birim için böyle olduğundan dolayı da “Rabb-ül âlemîn”dir!

Evrensellik ötesi evren içre evrenlerin var olduğu NOKTA’nın ilminde var olan her birim ve yapıda, holografik gerçeklik nedeniyle Arş, Kürsî, Semâvat ve bunların ehli mevcuttur!

Yoktan var olmuş insan zaten yoktur ve var olan yalnızca Hz. Muhammed (aleyhisselâm)’ın açıkladığı ismi “ALLÂH” olandır! Bu yüzden de “Lâ ilâhe - tanrı ve dolayısıyla tanrılık kavramı yoktur” uyarısı yapılmıştır!

Böylece de insanın dışarıda, ötesinde bir tanrı araması veya kabullenmesi yerine; özündeki, varlığındaki, ismi “ALLÂH” olanın Rubûbiyet ve Melikiyet ve İlâhiyet sıfatlarının mertebeler şeklindeki özelliklerine yönelmesi ve sığınması istenmiştir!

“... Nerede olursanız O sizinle (hakikatinizin Esmâ ül Hüsnâ’sıyla varolması sonucu) beraberdir!..” (57.Hadiyd: 4)

Âyeti bu Mâiyet sırrına işaret eder!