Bu itibarla, şuur olan “insan”, ölüm (bedensiz yaşamı tadarak) ile, yani beden denen algılama organına-aracına veda edip, oluşmuş bilgi-şuur potansiyeli ile farklı algı boyutunda yaşamına devam eder.
Şuur (insan), ismi ALLÂH olanın ruhu (Esmâ özellikleri) ile varolmuş ruhtur; beden dünya yaşamındaki varlıkların oluşma süreç ve şartlarına tâbi bineği, ya da içinde bulunduğu boyutu algılama aracı/organlarıdır.
Bu konunun içsel yönüydü. Dışsal yönüne gelince...
Geri kalmış toplum fertlerinin fark edemediği, milyarla galaksinin yer aldığı evrende yaşamamız realitesi... Milyarla galaksi şimdilik tespit edilebilen! Ve de Tüm bilgilerimiz, evrensel enerjinin yüzde 4’ünün oluşturduğu bir alan... Yüzde 96 ise bugünkü bilime göre karanlık hâlâ!
Bunun bir ötesi daha var...
Algılayana ve algılanana GÖRE var olan mekân ve zaman kavramlarının; varlığın hakikati itibarıyla hiçbir anlamı olmadığını kavrayabilirsek...
Madde kavramına ve temeline dayalı tüm felsefi ve dinî tartışmaların günümüz realitesi önünde çoktan iflâs etmiş olduğunu ve konu edilemeyeceğini görürüz!
Dolayısıyladır ki, bilimsel gerçeklik dünyasında, yukarıda ya da ötende, yönetici bir tanrı veya insanlara merhameti dolayısıyla oğlunu yollamış bir tanrı anlayışlarının tümüyle geçersiz olduğu aşikârdır!
Güneş bir mânâda batıdan doğmuş; bilimsel bulgu ve bilgiler, insanlığı önüne katmış, “illâ ALLÂH” anlayışına yönlendirmeye başlamıştır!
İşte bu yüzdendir ki son 34 yılda -yani hicrî yüzyılın başında- “ALTIN ÇAĞ”a girmiş bulunuyoruz!..
“ALTIN ÇAĞ” dedim çünkü...
Kur’ân-ı Kerîm’in vurguladığı, “Tanrı ve tanrılık kavramı yoktur; sadece ALLÂH- Lâ ilâhe illâ Allâh” gerçeği, günümüz bilim dünyası tarafından da reddedilemez bir şekilde açığa çıkmıştır. Madde Dünya ve madde Evren anlayışı tümüyle iflâs etmiş; “SADECE ALLÂH” realitesi bilimsel bulgu olarak açığa çıkmıştır; henüz toplumun çoğunluğuna yansımasa da!.. İnsanların çoğunluğu hâlâ madde, et-kemik toprak dünyasında yaşadığını veya yaşayacağını sansa da!
Kur’ân-ı Kerîm’de, Rasûlullâh (sav) açıklamalarında ve dahi Hz. Musa ve Hz. İsa tarafından anlatılmış teşbih/benzetme, misal, mecaz yollu pek çok konunun mahiyeti ve oluş mekanizması artık fark edilebilir hâle gelmiştir. Mesela “semâ” kelimesi hem uzay anlamına gelir hem de kişinin boyutsal oluşum derinliğine işaret eder. “Nüzûl” kişinin orijin (Rububiyet) boyutundan bilinç/farkındalık alanına iniş anlamındadır[1]. Buna rağmen bütün bildiklerimiz Allâh’ın bildirdikleri kadardır. Yani, TEK’in, bizler adı altında açığa çıkardığı bilgi kadarıyladır. Elin, beynin hükmü ve iradesiyle hareket etmesi misalinde olduğu gibi!
Kur’ân-ı Kerîm’in iki ana temel vurgusu vardır.
a. Sadece ismi “ALLÂH” olan vardır O’ndan gayrı “yok”tur (lâ gayrıhu)!..
b. İnsan Rabbine (beyninin orijini olan Allâh Esmâsı bileşimine) kulluk (Esmâ özelliklerini açığa çıkarmak) için yaratılmıştır Rabbi tarafından; Rabbi, varlığını oluşturan Allâh Esmâsıdır, dışardaki bir tanrı değil. Rab dilerse, O’nu, kendinde bulup tanıyabilirsin!
Şimdi bu iki realite de, teori-fizik ve tıp noktasından şöyle dillendirilmektedir:
[1] Bu konunun tüm detaylı açıklamaları “Kur’ân-ı Kerîm Çözümü” isimli kitapta mevcuttur. www.ahmedhulusi.org adresinden okunabilir veya indirilebilir.