Burada en öncelikli konu, ismi “ALLÂH” olanın ne olduğunu fark etmektir. İsmi “ALLÂH” olan, bu konu eğer iyi irdelenirse, görülecektir ki idrak edilesi ötelerdeki bir tanrı olmayıp, her birimin ve şeyin derûnundaki, özünde bir kuvvedir, kudrettir! Her şey ve birim kendi dışına âfakına yönelerek değil, kendi özüne ve derûnuna yönelerek o kuvve ve kudrete ulaşır ve ulaşabilirse de O varlık indînde birimsel “yok”luğunu fark eder! “Var olan yalnızca ALLÂH imiş” der bir muvahhid olarak!..
Bu anlayışta, göklerden insana inen melekler değil, insanın özünden, derûnundan bilincine tenezzül eden kuvveler, ilim (Cebrâiliyet) söz konusudur. Beyin daima kendi veritabanına ulaşanları ve veritabanından açığa çıkanları -Musavvir ismi sonucu- sûretlendirerek bilinçte açığa çıkardığı için, beyinler melekleri sûretler şeklinde görür.
ALLÂH Rasûlü; ismi ALLÂH olanın derûnundaki hakikatinin dillendirmesini gerçekleştirendir. O hakikatin İlim sıfatının, vahiy yollu açığa çıkışı Risâlettir.
Olay bâtından zâhire doğrudur; gökten yeryüzündeki et, kemik bedene doğru değil!
O hakikatin ilmi, “Sünnetullâh” denilen ismi “ALLÂH” olanın evren içre evrenlerde değişmez yasalarını “OKU”maya ve insanlara kendilerine gerekli olduğu kadarıyla bu yasalara uygun olarak yapılması gerekli olanları bildirmeye yönelik ise; buna da “Nübüvvet” denilir.
Zât’ı itibarıyla “mutlak GAYB” (kesinlikle bilinemez) olan “ALLÂH”, bizim tarafımızdan, ancak, ALLÂH Rasûlü’nün bildirdiği kadarıyla ve O’nun bildirdikleri kapsamında bilinebilir!
Biz kafamızda kendi hevâ ve hayalimize göre bir tanrı tasavvur etmeyip; Allâh Rasûlü’nün bize (Kur’ân ve hadislerle) bildirdiği kapsamında tefekkür ederek ismi “ALLÂH” olanı anlamaya çalışırız ve sonuçta ortaya çıkanı da asla kayıtlamayız bildiklerimiz kadarıyla!
Rasûlullâh merkezli anlayışta “Din”; boyutsallık içeren evren içre evrenlerdeki (âlemlerdeki) sistem ve düzenin adıdır! Tüm evren içre evrenler ve içindekiler kendilerini yaratan TEK ilim ve kudretin eseri ve esiri olarak (mutlak teslimiyet içinde) varlıklarını sürdürdükleri için de sistemin adı “İSLÂM”dır!
“ALLÂH indînde Din İslâm’dır” vurgulaması bu gerçeği anlatır.
Bu sebeple, Rasûlullâh merkezli anlayış, DİN’dir; tanrıya dayalı inanış biçimleri ise sadece “dinsel anlayışlar”dır.
Rasûlullâh merkezli anlayışta işin ikinci en önemli yanı, insanın “hilâfeti” konusudur. Tüm birimler ve zerrelerin, holografik gerçeklik açıklamasındaki üzere, “Zerre küllün aynasıdır” hadisince; ismi “ALLÂH” olanın bildirilen Sıfat ve Esmâ’sının yansıtıcısı olarak açığa çıkmalarıdır.
Bu olayı anlamanın yolu, tekten çoğa (tümden birime) şeklinde düşünebilmekten geçer!
Eğer bu idrak edilirse fark edilecektir ki; “ALLÂH” ismine ait olarak bildirilen Sıfat ve Esmâ, her insanda olduğu gibi bunların açığa çıkışındaki bir mertebe–boyut hükmünde olan kuvveler (melekler) dahi insanın özünden, veritabanından bilincine doğru açığa çıkan varlıklardır...
Sırasıyla Aliym,Mumit ve Hasiyb isimlerinden açığa çıkan kuvveler olan Cebrâil de böyledir, Azrâil (dönüştüren) de; Münkir– Nekir (muhasebe yapan) de!
Rasûlullâh merkezli DİN anlayışında cansız ve bilinçsiz varlık yoktur! Çünkü her birim, ismi “ALLÂH” olanın Esmâ’sının özellikleriyle vardır.
İnsan; yeryüzünde var olan canlılar içinde “acıma ve merhamet” duygusuna ve dahi “ALLÂH”ın muhteşem “Sünnetullâh”ını seyir kapasitesine sahip olan tek varlıktır! Bunun için de eşref-i mahlûktur!
“Merhamet etmeyene merhamet edilmez”!..
Haşerat için: “Her zarar vericiyi öldürün!” şeklindeki Allâh Rasûlü uyarılarını çok iyi anlamak ve değerlendirmek gerekir.
Rasûlullâh merkezli DİN anlayışında, başkasının yaşama hakkına saygı duyan her insan yaşama hakkına sahiptir!
Rasûlullâh merkezli DİN anlayışında her birim; yaratan tarafından, Rabbi (özündeki Esmâ mertebesi sonucu oluşan terkibi–bileşimi) tarafından hangi amaca dönük olarak yaratılmışsa, ona o kolaylaşır ve o da yaratılış amacını kolaylıkla gerçekleştirir! Bu saadet istikametinde de olabilir, şekavet istikametinde de olabilir. İşte bu da onların mutlak kulluklarıdır.
Rasûlullâh merkezli DİN anlayışının sonucudur ki, yapılan ibadetler ve çalışmalar, zikir, salât (dua–namaz), oruç vs. borç değil, bir tanrıyı mutlu kılmak için değil; kişinin kendi özüne bahşedilmiş Rabbanî kuvve ve özelliklerin açığa çıkartılması içindir... “ALLÂH rızası” diye bahsedilen şey, kişinin hakikatinin kemâlâtına uygunluktur. O kemâlâta uygun davranış sonucunda, kişide o hakikatin kemâlâtının bir özelliğinin açığa çıkması sonucunu doğurur otomatik olarak!
“İnsan için yalnızca çalışmalarının (kendisinden açığa çıkanların) sonucu oluşacaktır!” (53.Necm: 39)
Anlamındaki âyet, düşünen beyinler için olayın ne olduğu hakkında yeterince açık bir uyarıdır!
Kısacası, “tanrı merkezli din anlayışı”, ötelerdeki bir tanrıya yönelen toplulukların yaşam biçimidir...
“ALLÂH Rasûlü Muhammed (aleyhisselâm) merkezli DİN anlayışı” ise, Rasûlullâh’ın açıkladığı “ALLÂH”a imandan yola çıkıp, kendi özündeki ilâhî mertebelere ve o mertebelerdeki (boyutlardaki) kuvve ve kemâlâtı keşfe yönelebilen “insan”lar içindir, anlayışımızca.
29 Temmuz 2005
Raleigh, NC – USA