"Euzü Billahi mineş şeytanir racim"

BismillahirRahmanirRahıym

1. Yaa, Siiiiyn;

   Yâ Siiin (Ey Muhammed)!

2. VelKur’ânilHakiym;

   Ve Kur’ân-ı Hakiym (ve bildirdiği Hikmet dolu Kur’ân)!

3. İnneke leminelmurseliyn;

   Kesinlikle sen Rasûllerdensin.

4. ‘Alâ sıratın müstekıym;

   Sırat-ı müstakim üzeresin.

5. Tenziylel AziyzirRahıym;

   Aziyz ve Rahıym’in sende tafsilâtlı olarak açığa çıkardığı ilim ile!

6. Litünzire kavmen mâ ünzire abâühüm fehüm ğafilûn;

   Ataları uyarılmamış, bu yüzden (hakikatlerinden, Sünnetullâh’tan) kozalı olarak yaşayan bir toplumu uyarman için.

7. Lekad hakkalkavlü alâ ekserihim fehüm lâ yu’minun;

   Andolsun ki onların çoğunluğuna o söz (Cehennem, insanların ve cinlerin çoğuyla dolacaktır; sözü) Hak olmuştur! Bu sebeple onlar iman etmezler!

8. İnna ce’alnâ fiy a’nakıhim ağlâlen fehiye ilel’ezkani fehüm mukmehun;

   Muhakkak ki biz onların boyunlarında, çenelerine kadar dayanmış boyunduruklar (şartlanma ve değer yargıları) oluşturduk! Artık (onlar kendi hakikatlerini göremezler) başları yukarı doğru kalkıktır (benlikleriyle yaşarlar)!

9. Ve ce’alna min beyni eydiyhim sedden ve min halfihim sedden feağşeynahüm fehüm lâ yubsırun;

   Onların önlerinden bir set (geleceği göremezler) ve arkalarından bir set (geçmişlerinden ders almazlar) oluşturduk da böylece onları bürüdük... Artık onlar görmezler.

10. Ve sevaün aleyhim eenzertehüm em lem tünzirhüm lâ yu’minun;

    Onları uyarsan da uyarmasan da birdir; iman etmezler!

11. İnnema tünziru menittebe’azZikre ve haşiyer Rahmâne Bilğayb* febeşşirhu Bimağfiretin ve ecrin keriym;

    Sen ancak Zikre (hatırlatılan hakikate) tâbi olan ve gaybı olarak Rahmân’dan haşyet duyanı uyarırsın. Onu bir mağfiret ve kerîm bir bedel ile müjdele!

12. İnna nahnu nuhyilmevta ve nektübü ma kaddemu ve asârehüm* ve külle şey’in ahsaynâhu fiy imamin mubiyn;

    Kesinlikle biz, evet yalnız biz ölüleri diriltiriz! Onların yaptıklarını ve meydana getirdikleri eserleri yazarız! Biz her şeyi İmam-ı Mubiyn’de (beyinlerinde ve ruhlarında) ihsa ettik (tüm özellikleriyle kaydettik)!

13. Vadrib lehüm meselen ashabel karyeti, izcaehel murselun;

    Onlara o şehir halkını örnek ver... Hani oraya Rasûller gelmişti.

14. İz erselna ileyhimüsneyni fekezzebuhüma fe’azzezna Bisâlisin fekalû inna ileyküm murselun;

    Hani onlara iki (Rasûl) irsâl ettik de o ikisini de yalanladılar... Bunun üzerine bir üçüncüsü ile güçlendirdik de: “Doğrusu biz size irsâl olunanlarız” dediler.

15. Kalu mâ entüm illâ beşerun mislüna ve mâ enzelerRahmânu min şey’in in entüm illâ tekzibun;

    Dediler ki: “Siz bizim gibi bir beşerden başka bir şey değilsiniz... Rahmân da hiçbir şey inzâl etmedi... Siz ancak yalan söylüyorsunuz.”

16. Kalu Rabbüna ya’lemu inna ileyküm lemurselun;

    (Rasûller) dediler ki: “Rabbimiz biliyor ki, gerçekten biz size irsâl olunanlarız.”

17. Ve ma aleyna illelbelağul mubiyn;

    “Bize ait olan sadece apaçık tebliğdir.”

18. Kalu inna tetayyerna Biküm lein lem tentehu lenercümenneküm ve leyemessenneküm minna azâbün eliym;

    Dediler ki: “Kuşkusuz sizde uğursuzluk olduğunu düşünüyoruz... Andolsun ki, eğer vazgeçmezseniz, kesinlikle sizi taşlayarak öldüreceğiz ve elbette size bizden feci bir azap dokunacaktır.”

19. Kalu tairuküm me’aküm* ein zükkirtüm bel entüm kavmün müsrifun;

    Dediler ki: “Sizin uğursuzluğunuz sizinledir... Eğer (hakikatinizle) hatırlatılıyorsanız bu mu (uğursuzluk)? Hayır, siz israf eden bir toplumsunuz.”

20. Ve cae min aksalmediyneti racülün yes’a, kale ya kavmit tebi’ul murseliyn;

    Şehrin uzak tarafından koşarak bir adam geldi: “Ey halkım, Rasûllere tâbi olun” dedi.

21. İttebi’û men lâ yes’elüküm ecren vehüm mühtedun;

    “Sizden bir karşılık istemeyen; kendileri hakikat üzere olanlara tâbi olun!”

22. Ve maliye lâ a’budülleziy fetareniy ve ileyHİ turce’ûn;

    “Beni (böylece) fıtratlandırana nasıl kulluk etmem? O’na rücu ettirileceksiniz.”

23. Eettehızü min dûniHİ aliheten in yüridnir Rahmânü Bidurrin lâ tuğni ‘anniy şefa’atühüm şey’en ve lâ yunkızûn;

    “O’nun dûnunda tanrılar mı edineyim! Eğer Rahmân bir zarar açığa çıkarmayı irade ederse, onların şefaati bana ne yarar sağlar ne de bir şeyden korur...”

24. İnniy izen lefiy dalâlin mubiyn;

    “O takdirde muhakkak ki ben apaçık bir dalâlet içinde olurum!”

25. İnniy amentü BiRabbiküm fesme’ûn;

    “Gerçekten ben sizde de açığa çıkan Rabbe iman ettim; beni dinleyin!”

26. Kıyledhulil cennete, kale ya leyte kavmiy ya’lemun;

    (Ona): “Cennete dâhil ol!” denildi... Dedi ki: “Halkım hâlimi bileydi!”

27. Bima ğafere liy Rabbiy ve ce’aleniy minel mükremiyn;

    “Rabbimin beni mağfiret ettiğini ve benim ikramlara nail olanlardan olduğumu...”

28. Ve ma enzelna alâ kavmihi min badihi min cündin minesSemâi ve ma künna münziliyn;

    Ondan sonra onun halkının üzerine semâdan hiçbir ordu inzâl etmedik, inzâl ediciler de değildik.

29. İn kânet illâ sayhaten vahıdeten feizâ hüm hamidun;

    Sadece tek bir sayha oldu; onlar hemen sönüverdiler!

30. Ya hasreten alel ‘ıbad* ma ye’tiyhim min Rasûlin illâ kânu Bihi yestehziun;

    Hüsran şu kullara! Kendilerine bir Rasûl gelmeye görsün, hep Onun bildirdiğiyle alay ederlerdi.

31. Elem yerav kem ehlekna kablehüm minelkuruni ennehüm ileyhim lâ yerci’ûn;

    Görmediler mi ki onlardan önce nice kuşaklar helâk ettik ki; gidenlerin hiçbiri geri dönmeyecek onlara!

32. Ve in küllün lemma cemiy’un ledeyNA muhdarun;

    Elbette hepsi, toptan zorunlu hazır bulunacaklar.

33. Ve ayetün lehümül Ardulmeytete, ahyeynâhâ ve ahrecnâ minha habben feminhu ye’külun;

    Ölü arz da onlar için bir işarettir! Onu dirilttik, ondan ürünler çıkardık da ondan yiyorlar...

34. Ve ce’alna fiyha cennatin min nehıylin ve a’nabin ve feccerna fiyha minel ‘uyun;

    Orada hurma ağaçlarından, üzümlerden bahçeler oluşturduk, orada pınarlar fışkırttık.

35. Liye’külu min semerihi ve ma amilethü eydiyhim* efelâ yeşkürun;

    Onun getirisinden ve ellerinin ürettiklerinden yesinler diye... Hâlâ şükretmezler mi?

36. Subhanelleziy halekal ezvace külleha mimma tünbitül Ardu ve min enfüsihim ve mimma lâ ya’lemun;

    Subhan’dır; arzın (bedenin) oluşturduklarından, nefslerinden (bilinçlerinden) ve daha bilmedikleri şeylerden bütün çiftleri (gen sarmallarını) yaratan!

37. Ve ayetün lehümülleyl* neslehu minhünnehare feizâhüm muzlimun;

    Gece de onlar için bir işarettir! Ondan gündüzü (ışığı) çekeriz de hemen onlar karanlık içinde kalırlar.

38. VeşŞemsü tecriy limüstekarrin leha* zâlike takdiyrul ‘Aziyzil ‘Aliym;

    Güneş de kendi yörüngesinde akar gider! Aziyz, Aliym’in takdiridir bu!

39. VelKamere kaddernahü menazile hattâ ‘ade kel’urcunil kadiym;

    Ay’a gelince, ona konak yerleri takdir ettik... Nihayet kadim urcun (kuruyup incelen eski hurma dalı) gibi görülür.

40. LeşŞemsü yenbeğıy leha en tüdrikel Kamere ve lelleylü sabikun nehar* ve küllün fiy felekin yesbehun;

    Ne Güneş, Ay’a yetişir; ne de gece gündüzü geçer! Her biri ayrı yörüngede yüzerler.

41. Ve ayetün lehüm enna hamelna zürriyyetehüm fiyl fülkil meşhun;

    Bizim onların zürriyetlerini o dopdolu gemilerde yüklenip taşımamız da onlar için bir işarettir!

42. Ve halaknâ lehüm min mislihi ma yerkebun;

    Onlar için onun misli, binecekleri şeyleri yaratmış olmamız!

43. Ve in neşe’ nuğrıkhüm felâ sariyha lehüm ve lâ hüm yünkazûn;

    Eğer dilesek onları suda boğarız da, ne imdatlarına yetişen olur ve ne de kurtarılırlar!

44. İllâ rahmeten minNA ve meta’an ilâ hıyn;

    Ancak bizden bir rahmet olarak ve yalnızca belli bir süre nasiplenmeleri için ömür vermemiz hariç.

45. Ve izâ kıyle lehümütteku ma beyne eydiyküm ve ma halfeküm le’alleküm turhamun;

    Onlara: “Önünüzdekinden (karşılaşacaklarınıza karşı) ve arkanızdakinden (yapmış olduklarınızın sonuçlarından) korunun ki rahmete eresiniz” denildiğinde (yüz çevirirler).

46. Ve ma te’tiyhim min ayetin min âyâti Rabbihim illâ kânu ‘anha mu’ridiyn;

    Onlara Rablerinin işaretlerinden bir delil gelmez ki, ondan yüz çevirmesinler.

47. Ve izâ kıyle lehüm enfiku mimma razekakümullâhu, kalelleziyne keferu lilleziyne amenû enut’ımü men lev yeşaullahu at’ameh* in entüm illâ fiy dalâlin mubiyn;

    Onlara: “Allâh’ın sizi beslediği yaşam gıdalarınızdan Allâh için karşılıksız bağışlayın” denildiğinde hakikat bilgisini inkâr edenler, iman edenlere dedi ki: “Dileseydi Allâh, kendisinin doyuracağı kimseyi mi yedirip doyuralım? Siz ancak apaçık bir dalâlet içindesiniz.”

48. Ve yekûlûne meta hazâlva’dü in küntüm sadikıyn;

    Derler ki: “Eğer sözünüzde sadıksanız, bu tehdidiniz ne zaman (gerçekleşecek)?”

49. Ma yenzurune illâ sayhaten vahıdeten te’huzühüm ve hüm yahıssımun;

    Onlar tartışırlarken, kendilerini yakalayacak bir tek çığlıktan (beden sur’una üfleniş) başkasını beklemiyorlar?

50. Felâ yestetıy’une tavsıyeten ve lâ ilâ ehlihim yerci’ûn;

    O zamanda ne bir vasiyete güçleri yeter ve ne de ailelerine dönebilirler!

51. Ve nüfiha fiysSuri feizâhüm minel’ecdasi ilâ Rabbihim yensilun;

    Sur’a nefholunmuştur! Bir de bakarsın ki onlar kabirleri hükmünde olan bedenlerinden çıkmış, Rablerine (hakikatlerini fark etme aşamasına) koşuyorlar!

52. Kalu ya veylena men beasena min merkadinâ* hazâ ma ve’ader Rahmânu ve sadekalmurselun;

    (O vakit) dediler ki: “Vay bize! (Dünya) uykumuzdan kim bizi yeni bir yaşam boyutuna geçirdi? Bu, Rahmân’ın vadettiğidir ve Rasûller doğru söylemiştir.” (Hadis: İnsanlar uykudadır, ölümü tadınca uyanırlar!)

53. İn kânet illâ sayhaten vahıdeten feizâhüm cemiy’un ledeyNA muhdarun;

    Sadece tek bir sayha (İsrafil’in sur’u) oldu... Bir de bakarsın ki onlar toptan huzurumuzda hazır kılınmıştır.

54. Felyevme lâ tuzlemü nefsün şey’en ve lâ tüczevne illâ ma küntüm ta’melun;

    O süreçte hiçbir nefse en ufak bir şey zulmedilmez... Yaptıklarınızdan başkası ile cezalandırılmazsınız (yaptıklarınızın sonuçlarını yaşarsınız)!

55. İnne ashâbel cennetil yevme fiy şüğulin fâkihun;

    Gerçek ki o süreçte, cennet ehli cennet nimetleriyle meşgûl ve bunun keyfini çıkarmaktadırlar.

56. Hüm ve ezvacühüm fiy zılâlin alel’erâiki müttekiun;

    Onlar ve eşleri gölgeler içinde tahtlar üzerinde yaslanmışlardır.

57. Lehüm fiyha fâkihetün ve lehüm ma yedde’un;

    Onlar için orada meyveler vardır... Onlar için keyif alacakları şeyler vardır.

58. Selâmün kavlen min Rabbin Rahıym;

    Rahıym Rab’den “Selâm” sözü ulaşır Selâm ismi özelliğini yaşarlar)!

59. Vemtazul yevme eyyühel mücrimun;

    “Ey suçlular! Bugün ayrılın!”

60. Elem a’had ileyküm ya beniy Ademe en lâ ta’budüş şeytan* innehu leküm ‘adüvvün mubiyn;

    “Ey Âdemoğulları... Size ahdetmedim mi (bildirip bilgilendirmedim mi) şeytana (bedene - hakikatinden habersiz bilince) kulluk etmeyin, muhakkak ki o sizin için apaçık bir düşmandır?”

61. Ve enı’buduniy* hazâ sıratun müstekıym;

    “Bana kulluk edin (hakikatin gereğini hissedip yaşayın)! Sırat-ı müstakim budur” (diye?).

62. Ve lekad edalle minküm cibillen kesiyra* efelem tekûnu ta’kılun;

    “Andolsun ki (kendinizi yok olup gidecek beden zannınız) sizden pek çok cemaatleri saptırdı! Aklınızı kullanmadınız mı?”

63. Hazihi cehennemülletiy küntüm tu’adun;

    “İşte bu vadolunduğunuz cehennemdir!”

64. Islevhel yevme Bima küntüm tekfürûn;

    “Hakikatinizi inkârınızın karşılığı olarak şimdi yaşayın sonucunu!”

65. Elyevme nahtimü alâ efvahihim ve tükellimüna eydiyhim ve teşhedü ercülühüm Bimâ kânu yeksibûn;

    O süreçte ağızlarını mühürleriz; yaptıkları hakkında elleri konuşur ve ayakları şahitlik eder bize.

66. Velev neşâu letamesna alâ a’yünihim festebekussırata feenna yubsırun;

    Dileseydik gözlerini silme kör ederdik de yolda (öylece) koşuşurlardı... Fakat nasıl görebilecekler (bu gerçeği)?

67. Velev neşau lemesahnahüm alâ mekanetihim femesteta’u mudıyyen ve lâ yerci’ûn;

    Dileseydik mekânları üzere onları mesh ederdik (bulundukları anlayış üzere onları sâbitlerdik) de artık ne ileri gitmeye güçleri yeterdi ve ne de eski hâllerine dönebilirlerdi.

68. Ve men nu’ammirhu nünekkishü fiylhalk* efelâ ya’kılun;

    Kimi uzun ömürlü yaparsak onu yaratılışı itibarıyla zayıflatırız. Hâlâ akıllarını kullanmazlar mı?

69. Ve ma allemnahüş şi’re ve ma yenbeğıy leh* in huve illâ zikrun ve Kur’ânun mubiyn;

    O’na şiir öğretmedik! O’na yakışmaz da! O ancak bir hatırlatma ve apaçık bir Kurân’dır!

70. Liyünzire men kâne hayyen ve yehıkkal kavlü alel kâfiriyn;

    Tâ ki diri olanı uyarsın ve hakikat bilgisini inkâr edenler üzerine de o hüküm gerçekleşsin.

71. Evelem yerav enna halaknâ lehüm mimma ‘amilet eydiyna enamen fehüm leha mâlikûn;

    Görmezler mi ki, eserlerimiz arasında onlar için kurban edilebilir hayvanlar yarattık... Onlara mâliktirler.

72. Ve zellelnâhâ lehüm feminha rekûbühüm ve minha ye’külun;

    Onları (en’amı) bunlara boyun eğdirdik... Hem binekleri onlardandır ve hem de onlardan kimini yerler.

73. Ve lehüm fiyha menâfi’u ve meşarib efelâ yeşkürun;

    Onlarda kendileri için menfaatler ve içecekler vardır... Hâlâ şükretmezler mi?

74. Vettehazû min dûnillâhi âliheten le’allehüm yünsarun;

    Belki kendilerine yardım olunur ümidiyle Allâh dûnunda tanrılar edindiler!

75. Lâ yestetıy’une nasrehüm ve hüm lehüm cündün muhdarun;

    (Tanrılar) onlara yardım edemezler! (Aksine) onlar, tanrılara (hizmete) hazır duran ordudurlar!

76. Felâ yahzünke kavlühüm, innâ na’lemu ma yüsirrune ve ma yu’linun;

    O hâlde onların lafı seni mahzun etmesin... Muhakkak ki biz onların gizlediklerini de açıkladıklarını da biliriz.

77. Evelem yeral’İnsanu enna halaknâhu min nutfetin feizâ hüve hasıymun mubiyn;

    İnsan görmedi mi ki biz onu bir spermden yarattık... Bu gerçeğe rağmen şimdi o apaçık bir hasımdır!

78. Ve darebe lena meselen ve nesiye halkah* kale men yuhyiyl’ızame ve hiye ramiym;

    Kendi yaratılışını unuttu da bize bir misal getirdi: “Çürümüş hâldeki şu kemiklere kim diriltip hayat verecek?” dedi.

79. Kul yuhyiyhelleziy enşeeha evvele merretin, ve HUve Bikülli halkın Aliym;

    De ki: “Onları daha önce inşa eden diriltip hayat verecektir! ‘HÛ’ Esmâ’sıyla her yaratışı Aliym’dir.”

80. Elleziy ce’ale leküm mineş şeceril’ahdari naren feizâ entüm minhü tukıdûn;

    O ki, sizin için yeşil ağaçtan bir ateş oluşturdu... İşte bak ondan yakıyorsunuz!

81. Eveleyselleziy halekasSemâvati vel’Arda BiKâdirin alâ en yahluka mislehüm* belâ ve HUvel Hallâkul Aliym;;

    Semâları ve arzı yaratan, onların benzerini Esmâ’sıyla yaratmaya Kaadir değil midir? Evet! “HÛ”; Hâllak’tır, Aliym’dir.

82. İnnema emruhû izâ erade şey’en en yekule lehu kün feyekûn;

    Bir şeyi irade ettiğinde, O’nun hükmü, ona “Kün = Ol!”dan (olmasını istemesinden) ibarettir!.. (O şey kolaylıkla) olur.

83. Fesubhanelleziy BiyediHİ melekûtü külli şey’in ve ileyHİ turce’ûn;

    Her şeyin melekûtu (Esmâ kuvveleri) elinde olan (tedbirâtın bu mertebede oluştuğuna işaret) Subhan’dır... O’na rücu ettirileceksiniz.